Sinema filmlerinden, 17. yüzyılın sonlarından itibaren sosyal ve kültür-tarih aktarıcılığı amaçlarıyla yararlanılmaya başlanmıştır. I. Dünya Savaşı’nda filmlerin askeri eğitimde sağladığı yararlılıklar, sinemanın eğitim boyutuna dikkatleri çekmiştir. Amerika’da ve Avrupa’da sinema filmi araştırma heyetleri kurulmuş, projeler yapılmış, filmlerin yararlılıkları ve sınırlılıkları tespit edilmiştir. Araştırmaların, filmlerin yararlılıklarını ön plâna çıkarmasıyla, eğitim filmleri üreten şirketler kurulmuş, film katalogları, akademik yayınlar, öğretmen el kitapları basılmış ve konuyla ilgili akademik toplantılar düzenlenmiştir. Filmlerin sınıfta kullanımı için gereken teknolojik alt yapı kısa zamanda hazırlanmıştır. Türkiye’de sinema filmlerinin eğitim amacıyla kullanımı, bilimsel bir bakış açısı olmaksızın yapılan gösterimlerle sınırlıdır. Eğitime ayrılan bütçenin kısıtlılığı, okullardaki teknolojik alt yapı sıkıntısı, film arşivlerinin sınırlılığı, uygulamalı araştırmaların azlığı, öğretmen eğitimindeki eksiklikler gibi sorunlar filmle öğretim metodunun kullanılmasına engel teşkil etmiştir. Bu araştırmada Amerika ve Avrupa’da yapılan çalışmalardan hareketle Türkiye’nin bu öğretim metodun kullanımına ilişkin hangi seviyede olduğunun ve neler yapılması gerektiğinin gösterilmesi amaçlanmıştır.