Eleştirel pedagoji, okul sisteminin çok yetenekli ile az yetenekliyi ayıran bir tarama aracı olarak işlediğini savunur. Okulun bu şekilde tarama aracı olarak iş görmesi, bazı eğitim ekonomistlerince IQ’izm, J.J. Macionis gibi sosyologlarca credentialism (diplomacılık) ve H. Gardner gibi bazı eğitimcilerce g-centrism (g-merkezcilik) olarak nitelenmiş, toprak ve kas gücünün endüstrileştiği modern dönemde elitist eğitim anlayışından ziyade fırsat eşitliği düşüncesinin hakim olmasına rağmen dönüşen ‘sınıf’landırmalar yukarıdaki terimlerle eleştirilmeye devam etmiştir. Post-modernizm bir yandan; bilgi, BIT ve enformasyon toplumunun etkileriyle eşitsizliklerin büyüyeceği sinyallerini doğrulamış fakat büyük anlatıların sonunu getirdiği için eşitsizlik olgusunu konu dışı ilân etmiştir. Diğer yandan ekonomik, politik ve kültürel alanın birbirine geçmesiyle yeni eşitsizliklerin üretilmesine zemin hazırlamıştır. Ekonomik alanda S. Bowles ve H. Gintis (IQism ve EQism)’in görüşleri, kültürel alanda tüketim kültürü teorileri (P. Bourdieu, S. Ewen ve G. Lukacs’ın N. Elias, D. Chaney, W. Benjamin ve J. Urry M. Douglas ve B. Isherwood), politik alanda ise N. Chomsky (indoktrinasyon mekanizmaları) ve M. Foucault, (iktidarın gözü)’nun görüşleri bu zeminde buluşmaktadır ki P. Bourdieu’nun “cüppe aristokrasisi” olarak adlandırdığı bu dönüşümde sınıfın eski ama yeni belirleyicisi yine eğitimdir. Dolayısıyla bu çalışmada, postmodern dönemde eğitimde görülen eşitsizliklerin yeni araçlarla ve dönüşerek devam edeceği öngörülmekte, bu dönüşümün izleri üç alt grupta analiz edilmekte, tartışmaya açılan bu analizin muhtemel çözüm önerilerini zenginleştirmesi hedeflenmektedir.